اخیرا اتفاقات مبهمی برایم پیش آمده که فکر کردم ثبت کردن و مرورش در آینده برای خودم لازم باشد. از این جهت که وقتی به الان فکر می کنم حس و حال آن را به خاطر بیاورم. شاید در آن زمان حالم بهتر از گذشته بود و نفسی عمیق بابت راحت شدن خیالم بکشم. شاید هم شرایط بدتر بود و به این فکر کنم راه زیادی در پیش دارم. بگویم "فان مع العسر یسری". اینجا همان سربالایی است که بعد از آن راحتی در پیش خواهم داشت. بگذریم. شاید خیلی ها حالات من را تجربه کرده باشند. بخواهم مثال بزنم شبیه معلق ماندن یک مورچه در ظرف عسل است. نه پایین تر می رود و نه بیرون می آید. اطرافش هم پر است از حباب های ریز و گیج کننده!
خواب های بی سر و ته هر شب (جدیدا باید بگویم خواب های صبح؟!)، آشفته ام میکند. خواب هایی از جنس توهم ولی به شدت واقعی. امروز که از خواب بیدار شدم برای لحظه ای خدا را شکر کردم که تمام آنچه دیده بودم خواب بود. 《منِ》خواب ، 《منِ》خوبی نبود و این مرا نگران می کرد. آخر جایی شنیده بودم (نمی دانم. شاید هم خوانده بودم!) که آن شخصیتی که از خود در خواب می بینیم همان شخصیت واقعی ماست. راست و دروغش را نمی دانم.
از آن گذشته گاهی زمان و مکان را از دست می دهم گویی در فضا رها شده ام. نگاه میکنم اما نمیبینم. می شنوم ولی گوش نمی دهم. انگار که متعلق به آن زمان نباشم.
اول به این فکر میکنم که بیش از 99% ازحجم یک اتم خالی است. بعد به این فکر میکنم تمام هرچه در هستی هست از اتم ها ساخته شده و شاید بتوان نتیجه گرفت تمام ما و تمام هستی عصاره فشرده شده ای از فضایی خالی هستیم! مثلا فکر کن من هوایی فشرده با n×10^n میلیارد اکترون و پروتون و نوترون هستم. یک نسبت فشرده شده از هیچ! مثلا عصاره تغلیظ شده ای به نام "من" در زمان و مکانی نامفهوم گم شده است. شاید هم زمان و مکان گم شده اند! از طرف دیگر می توان نگاه مثبتی به این قضیه داشت. این که انسان "هیچ" است و این هیچ چنان #حماقتی دارد که مقابل خدا سرکشی می کند، نافرمانی می کند، نعره می زند و خشمگین می شود. اگر این هیچ می دانست، آیا باز هم چنان که گفتم باقی می ماند؟
این هیچ دنیایی از هیچ را بخاطر هیچ نابود کرده. اگر می دانست تمام آن حرص ها، تعصب ها، جنگ ها و عقده ها بخاطر هیچ است چنان دیوانه می شد که مجنون در کنارش لنگ می انداخت!
درباره این سایت