نمیدونم از کجا شروع کنم به حرف زدن. مثلا از اونجایی بگم که اونی که میخوام، نیست؟! یا شاید هست ولی من اونی نیستم که اون میخواد؟! شایدم هست و میخواد، ولی راه اومدنو بلد نیست؟!
یا مثلا از اون قسمتی بگم که وقتی عمیق به این جریان فکر میکنم منصرف میشم؟ نمیدونم از چی نگرانم! شایدم عصبانی. از جریان زندگی عصبانیم. از اینکه بعدش دیگه همه چیز بی معنی میشه. که یکیش این وسط "عشق"! از نظر من عشق باید به ازدواج ختم شه وگرنه عشق نبوده! چون عاشق تمایل ذاتی به بودن در کنار معشوق داره.اصلا وقتی بهش فکر میکنم به این نتیجه میرسم شاید توی دنیای مدرنیته امروزی، عشق وجود نداشته باشه. شاید همون لیلی و مجنون و شیرین و فرهاد هم اگر توی دنیای امروز بودن عشق و عاشقی از سرشون می پرید. اصلا یه سوالی که همیشه ذهنمو درگیر میکنه اینه که اگر فرهاد با شیرین ازدواج می کرد دیگه عشق بی معنی میشد؟ یا لیلی و مجنون بهم میرسیدن چی میشد؟! اگر سرانجام عشقشون به ازدواج ختم میشد عشقشون کمرنگ میشد؟ خیلی از آدم هایی که روزی عاشق هم بودن صریحا اعلام کردن، عشق قبل از ازدواج وجود داره و بعد از ازدواج به عادت تبدیل میشه. گاهی دیده شده دو طرف از هم متنفر شدن.
شاید توی دیدگاه متریالیستی تعریف خوبی برای عشق باشه.عشق توی این دیدگاه حاصل تغییرات هورمونی بدن افراده.شاید درست باشه.شاید نباشه. البته عشقی که این روزا هرکسی ادعای اون رو داره از این دسته حساب میشه. امروز میاد میگه عاشقتم. یبار که خواستی ناز کنی یا گفتی نه! فرداش با یکی دیگه دست تو دست هم می بینیش.خوب مشخصه این دسته از آدما فقط و فقط هورمون هاشون باعث شده ادعای عاشقی کنند. که صد البته تعدادشون بشدت رو به افزایشه.
این وسط هم زندگی من مصداق این تک مصرع از بیدل دهلوی است:《هر که آمد اندکی مارا پریشان کرد و رفت》لازم است بگم این اندک پریشانی که شاعر فرموده، با اندک پریشانی من کمی فرق داره. نمیدونم حس های خوش اومدن هم شامل این پریشانی که شاعر فرموده میشه یا نه. البته فکر میکنم شاعر منظور دیگه ای داشتهشاید بهتر بود بجای تک مصرع بیدل دهلوی، بیتی از سنایی بنویسم که بیشتر به حال دل من ربط دارد: 《 نه سیم، نه دل، نه یار داریم/ پس ما به جهان چکار داریم؟!》الحق که این بیت خوب تونسته حق مطلب رو ادا کنه.
عشق ,شاید ,هم ,ازدواج ,میشه ,توی ,فکر میکنم ,این وسط ,از ازدواج ,باشه شاید ,ازدواج ختم
درباره این سایت